مقدمه:

پس از اینکه دانشگاه‌ها سال‌های متمادی به صورت متمرکز اداره شدند، مشخص گردید که مؤسسات علمی و پژوهشی با توجه به اهداف و ساختار خویش نیاز به عدم تمرکز دارند تا با برخورداری از اختیارات بیشتر زمینه‌های استقلال دانشگاه‌ها را فراهم سازند و با ایجاد محیطی خلاق و پویا، موانع و ساز و کارهای اداری را کنار زده و تنگ نظری‌های حاکم بر نظام دیوان اداری دانشگاه‌ها را کاهش دهند و آنها را برای مقابله با مشکلات هزاره سوم جهت تولید انبوه دانش، دیدگاه‌های جدید و پژوهش‌های بنیادی و کاربردی آماده سازند.
از این رو در سال 1367 قانون تشکیل هیأت‌های امنای دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی پژوهشی به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید.
هدف از ایجاد چنین نهادی استقرار یک مرجع توانا در رأس هرم سازمانی دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی بود تا با توجه به ویژگی‌های خاص این مؤسسات و ایجاد برنامه‌های نوین مبتنی بر خلاقیت و نوآوری، منجر به مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی بیشتر به نیازهای جامعه شود.